Birdman son zamanların en çok konuşulan filmi. Michael Keaton’ın filmde kimi canlandırdığını biliyorsunuz muhtemelen. Adı Riggan Thomson; bir zamanlar Birdman adında bir süper kahramanı canlandırmış ve bu rolle yıldız olmuş eski bir aktör. Thomson, birçok filmde kötülerle savaşıp dünyayı kurtardıktan sonra bir Hollywood ürünü olmaktan bıktığı için Birdman rolünü bırakmış. Ama sonra eleştirmenlerin ve seyircinin yeniden saygısını kazanmak için giriştiği bütün çabalar sonuçsuz kalmış.
Paralellikler açıkça ortada: Hatırlarsanız Michael Keaton da 1989’da Tim Burton’ın filmindeki performansıyla modern sinemadaki süper kahraman karakterinin şekillenmesinde önemli rol oynamıştı. Batman serisi yaratıcı bakımdan onu artık tatmin etmemeye başladığında kostümünü çıkarıp gitti. O zamandan beri kariyerini yeniden yoluna koymaya çalışıyordu. Ta ki Oscar’a bu kadar yaklaştığı ve sayısız ödüle layık görüldüğü Alejandro González Iñárritu’nun filmi Birdman’e kadar. Bundan sonrası mutlaka daha farklı olacak. Michael Keaton, zaferle sonuçlanan Birdman yolculuğunun başlarında, geçtiğimiz Venedik Film Festivali’nde röportaj verdiği Bone Magazine’e sülün avcılığı, alışveriş merkezleri ve insanın kendini fazla ciddiye almamasının ne kadar önemli olduğu hakkında konuştu.
‘Evet, her şey kendimi referans alan bir tür yansıtma oyunu olarak ustaca tasarlandı’ demek çok akıllıca olurdu. İyi bir tanıtım stratejisi olabilirdi, değil mi? Ama ne yazık ki, cevabım hayır. Bu karakter benim için daha önce canlandırdığım hiçbir karakterden daha anlamlı değil. Bu filmdeki karakterimin daha önce bir süper kahraman canlandırmış bir oyuncu olduğu doğru, o nedenle kaçınılmaz olarak aramızda parelellikler var ama daha ötesi yok. Onun kadar patetik olduğumu düşünmüyorum, onun kadar cesur da değilim. Ayrıca onun sinirleri çok bozuk. Ben gerçekten kafamı o kadar bozmam. Yani hayır, kendimi canlandırdığım karakterle özdeşleşleştirmiyorum.
Birdman sanatçıların egoları, güvensizlikleri ve günümüz eğlence dünyasında bir oyuncunun şöhretinin nasıl Twitter’daki takipçi sayısıyla ölçüldüğü hakkında bir film. Oynadığınız karakterin bu konudaki endişelerini biraz olsun paylaşmıyor musunuz?
Onu anlamadığımı söylersem yalan olur. Bir filmle büyük başarı kazandığınızda etrafınızdaki insanlar size ne kadar iyi bir oyuncu olduğunuzu, hayranlarınızın size ne kadar bayıldığını, ne kadar çok para kazanacağınızı, ne kadar önemli ve ilgiye değer biri olduğunuzu söylemeye başlar. Sonunda buna inanırsınız. Ama bu mesleğin temelinde her şeyden önce korku vardır. Popüler miyim, o filmin başrolünü bana teklif edecekler mi, iyi eleştiriler alacak mıyım diye düşünüp durursunuz. Gözünüzün spot ışıklarından kör olmaması önemlidir. Ben başarımın sonsuza dek sürmeyeceğini baştan anlayacak kadar şanslıydım. Oğluma da odağını kaybetmemeyi öğretmeye çalıştım hep. Şu soruyu kendine sormayı hiç bırakmayacaksın: Hayattan ne istiyorum?
Yaşadığımız dünya ne kadar değiştiyse sinema da o kadar değişti. Şimdi her köşede bir Starbucks var... Dünya, nereye gitseniz aynı dev alışveriş merkeziyle karşılaştığınız büyük bir pazara döndü. Film endüstrisine de benzer bir şey oldu. Eskiden daha fazla çeşitlilik varken şimdi her şey standartlaştı ve büyük şirketlerin elinde. ‘Her şey’ derken hem sinemayı hem insana ait başka bütün faaliyetleri kastediyorum. Şimdiki durumun hoşuma gittiğini, daha iyi olduğunu söyleyemem ama şikayet etmek de istemiyorum; eski güzel günler için ağlayıp duran huysuz ihtiyarlar gibi konuşmak istemem. İyi gidiyoruz.
Mesleğimi severim ama doğrusu kendime bunun nedenini pek sormam. Dışarıdan izleyen biri için hayatım gayet sıkıcı aslında. Benim için öyle değil tabii. Ben yıldız denilen oyunculardan değilim, hiçbir zaman da olmadım. Ama hayatta öyle bir zaman geliyor ki aynada kendine bakıyorsun ve gerçeği bilmek istiyorsun. Bilmiyorum... Sanırım yaptığım işi en fazla çok tuhaf bir iş olduğunun farkında olduğum için seviyorum, başka hiçbir şeyle en ufak ilgisi yok. Bu son zamanlarda düşünmeye başladığım bir şey.
Şüphesiz oyunculuk öyle bir meslek ki sonunda kolayca olmadığınız biri olduğunuza inanabilirsiniz. Akıl sağlığınızı korumak zordur. Ama ben bütün bu pislikten hiçbir zaman etkilenmediğime samimiyetle inanıyorum. Geçen akşam Venedik’te bir restoranda adamın biri yanıma geldi veThe Dream Team’in, oynadığım o aptal komedinin, en sevdiği film olduğunu söyledi. Bu gerçekten tuhaf ama adam o filmi seviyor işte, o kadar. O yüzden, kimin umurunda?
Neden daha sık film yapmıyorsunuz?
Aynı soruyu bana kim sordu biliyor musunuz? Obama. Başkan seçilmeden kısa süre önce karşılaşmıştık. Çevre meselesiyle ilgili konuşmak için yanına gittim. Beni gördüğü anda ilk söylediği buydu:’ Söylesene Keaton, neden daha fazla film yapmıyorsun!’ Son yıllarda geri çevirdiğim birçok teklif var ama doğruyu söylemek gerekirse çoğunu siz olsanız siz de reddederdiniz.
