‘Burun ne biliyor?’ kitabının yazarı Avery Gilbert bazı itirazları olsa da bunun ‘varsayımsal olarak çok da garip olmadığı’ konusunda oldukça inatçı.
Gilbert'in dediğine göre bir süreliğine kalıcı kokuları olsun diye tasarlanan oda kokuları, koku alım sinirlerini aktifleştiren kimyasalların buharlaşması sonucu işe yarar. Aslında bu koklamaya da uygulanabilir bir durum. “Prensipte, bir damla kokuyu kapalı bir şişeye koyup tek taraflı kapak ve bir burun maskesi kullanarak da kokulandırılmış havayı koklayabilirsiniz” diyen Gilbert “bu eninde sonunda o kokuyu bitirecektir; her ne kadar bu fazlaca burundan nefes almayı gerektirse de, sonunda olacak budur” diye ekliyor.
Peki, kokan bir çorabın kokusuna, kokusu bitene kadar dayanabilir misiniz? “Muhtemelen hayır” diyor Gilbert. “Kokusu yoğun olan birçok madde (spor çorapları, hamburger kutuları, vs.) koku moleküllerine sıkı bir şekilde bağlanırlar ve bu durum onların kokusunu tamamen yok olmasını zorlaştırır.” Gözenekler, elektrik yükler ve kimyasal yapılar bir nesnenin beynimizde kokuyu tetikleyen moleküllere ne kadar sıkı tutunacağını etkiler. Ayrıca, ayağın kokmasına neden olan bütirik asit yüksek derecede tutunma özelliğine sahiptir, ancak unutmayın ki vanilya kokusuna neden olan vanilin de öyle.
Kokulu bir sakız çiğnediğinizde tadının kaybolmasında aslında burnunuzun da suçu var. Koku molekülleri koku sinirlerinize iki şekilde ulaşıyor, burun deliklerinizden veya ağız çatınızdan. Sakızın tadı kaybolduğunda “bazı uçucu tat bileşenleri çözünür ve tükürükle yutulur” diyor Gilbert. “Ama geri kalanı da burnunuz tarafından koklanarak yok edilir”
Yine de siz durup gülleri koklamaktan korkmayın. Ne de olsa etrafta dolaşan birçok koku var.
